laugardagur, 26. október 2013

106. Tíundi afkomandinn

Ég endaði síðasta blogg með því að segja stutt í stórviðburð. Á mánudag og þriðjudag átti ég frí í vinnunni og þóttist ætla að gera eitthvað af viti en eftir hádegið á mánudag hringdi Ingimundur og sagði að nú væru þau komin upp á fæðingardeild svo að ég pakkaði aftur í tösku og fór að þessu sinni í vesturátt. Alveg kjörið að nota frídagana til að vera með Ívani á meðan pabbi hans væri í þessu mikilvæga verkefni. Þetta gekk í rólegheitum svo að þau voru spurð hvort þau vildu ekki bara skreppa heim og hvíla sig en Marta aftók það. Sagði hinsvegar Ingimundi að drífa sig bara í skólann um kvöldið. Ívan var á opnu húsi í skólanum svo að ég sat hjá Mörtu á meðan. Það var indælt. Á fjórða tímanum um nóttina fékk ég svona sms: 03:33.
Ég hringdi umsvifalaust og spurði hvort hann ætti kannski litla stelpu? Ójú! Ekkert var þá farið að mæla eða vigta svo ég fékk eiginlega ekki aðra lýsingu en þá að hún væri fjólublá!! Þarafleiðandi hef ég ákveðið að kalla hana Fjólu þangað til búið er að gefa upp hennar rétta nafn. Nokkru síðar hringdi hann aftur og þá var komið í ljós að hún var 52 cm. og 15 merkur. Morguninn eftir bað Marta mig svo að koma því hún gat helst ekki beðið eftir að sýna mér dýrgripinn sinn (okkar). Ég féllst á það með semingi því ég vildi helst að hún hvíldi sig en hún fullyrti að hún þyrfti það ekkert meira í bili. Þegar ég kom svaf litla ljósið í fangi pabba síns með þetta grallarabros á andlitinu. 6 tíma gömul.
 Ég hef bara aldrei séð svona glaðlegt kornabarn fyrr.
 Pabbinn svaf líka.
 Seinna um daginn vorum við Ívan hjá þeim allan heimsóknartímann frá hálffimm til sex. Þarna er hún í fanginu á honum.
Langamma grandskoðar gripinn og var sammála mér um glaðlega andlitið.
Nú á ég 10 afkomendur. Þeir raðast þannig að ég á þrjá syni. Fyrstu barnabörnin fæddust í ágúst og október 1998 og þau síðustu í ágúst og október 2013. Fyrst var strákur, þá stelpa, svo tveir strákar og nú þrjár stelpur í röð. Hún Fjóla litla grallari er afkomandi mömmu númer 42.

105. Sigrún Heiða

Á föstudag fyrir viku byrjaði ég á að taka til í húsinu sem hafði ekki verið gert ansi lengi. Mér finnst svo vont að koma heim í fullt af drasli þegar ég er búin að vera í burtu. Harka það frekar af mér dagsdaglega. Eftir hádegið kom svo Ingimundur með Ívan og sneri síðan aftur heim til sinnar konu þar sem þau voru að bíða eftir að eignast dálítið telpukorn. Ívan lagði hinsvegar af stað með okkur gömlu hjónunum og stefan var tekin á Egilsstaði til að byrja með. Ég hrökk illa við þegar nokkuð var liðið á ferðina þegar ég áttaði mig á að ég hafði gleymt myndavélinni heima. Það kemur þó ekki alvarlega að sök þar sem  ég er búin að fá eitthvað á annað hundrað myndir frá Kjartani og Elsu, sem mágkona hennar tók á sunnudaginn.
Á Egilsstöðum vorum við í góðu yfirlæti nokkuð fram á næsta dag, ég fór til dæmis ásamt ömmustelpu og bróðurdóttur í Rauðakrossbúð staðarins og fann þar bunka af rennilásum með meiru, - blogga frekar um það á dótablogginu - og svo var lagt af stað upp að Eiríksstöðum á Jökuldal en þaðan er tengdadóttir mín. Nú kom sér vel að við vorum á okkar rúmgóða vetrarbíl þar sem við vorum orðin 11 saman á tveim bílum með fullt af  mat, sparifötum og öðru dóti. Á áfangastað lögðum við undir okkur eitt stykki hús og bráðlega bættust mamma, Fríða og Ívar í hópinn og þarna borðuðum við kvöldmat og létum fara vel um okkur.
Kjartan var eitthvað í matarstússi og Elsa í kökustússi og Fríða fór til kirkju að prófa hljóðfærið og unglingarnir þrír eltu hana í myrkrinu.
Svo rann upp stóri dagurinn; Linda Elín átti fimmtán ára afmæli þann 20. október og þann dag klukkan ellefu hélt hún systur sinni undir skírn í Eiríksstaðakirkju.
 Á fyrstu myndinni má glöggt sjá að allir höfðu eitthvað að iðja; prestur messar, systur horfast í augu, mamman er vatnsberi, pabbinn reynir að siða soninn (sem var mun þægari þegar hann var skírður þarna fyrir tæpum 3 árum), sonurinn kemur í veg fyrir það með róttækum ráðum, ég hamast við að fylgjast með því hvenær mál sé að kveikja á skírnarkertinu og hinn skírnarvotturinn, móðurafinn, íhugar hvernig þetta muni nú allt saman fara. Held ég.
 Mikið eru stelpurnar mínar fínar og fallegar. Sú stóra er í kjól sem hún keypti og breytti svolítið en sú litla í kjól sem ég saumaði þegar ég var nítján ára.
 Hér í lokin sést að kirkjan er ekki stór, þar eru 10 bekkir sem rúma hver um það bil 3 medium manneskjur eða fjórar grannar.
 Þarna náðist að taka alveg þokkalega mynd af fjölskyldunni ásamt öfum og ömmum og sú litla er ekki beint syfjuleg.
 Hér situr svo pabbinn og horfir stoltur á villibráðarborðið sem hann átti heiðurinn af utan hvað tengdamóðir hans bakaði sínar snilldar bollur. Já og maturinn var alveg ljómandi góður.
 Tæplega þriggja ára ömmuljósið mitt var ekki sérlega samvinnuþýtt þennan dag og aftók að taka meiri þátt í hópmyndatökum.
 Þessi stúlka var hins vegar til í hvað sem var.
Þegar mamma hennar sýndi mér höfuðskrautið sem hún hafði keypt, greip ég bút af kjólefninu og kryddaði svolítið blómið.
Nú var kominn tími til að hvíla sig eftir stóran dag og sjáið bara englavængina!

Eftir þetta allt saman var orðið mál að snúa heim á leið enda styttist í næsta stórviðburð.

miðvikudagur, 9. október 2013

104. Yndið mitt yngsta...

Þess er væntanlega ekki langt að bíða að hún Sigrún litla mín Heiða verði ekki lengur yngsta ömmubarnið svo að ég ætla að standa við að setja hér myndirnar sem ég tók þegar ég fór að hitta hana um miðjan ágúst. Verst hvað mér tókst illa upp með fókusinn en látum slag standa.
 Hér eru þær systur sultuslakar við sjónvarpsgláp. Stóri bróðir er þarna líka með snuðið sitt og Ívan frændi með heyrnartólin. Ég tuðaði eitthvað um það við stóru stelpuna mína að svarta snjáða naglalakkið væri ekki sérlega fínt en hún sagði að það væri einmitt svo flott. Barnið er ekki vant að skrökva að mér svo að ég verð víst bara að skipta um skoðun. Og þó.
 Nú eiga flest smábörn einhverskonar mjúka huggtusku eða traustklút eða hvað sem best er nú að kalla fyrirbærið. Kemur í stað uppáhaldsbangsanna sem tíðkuðust í mínu ungdæmi og er vissulega að mörgu leyti meðfærilegra og fer betur í þvotti. Þarna er ég að ota að henni tuskunni sem ég færði henni en hún virðist láta sér fátt um finnast.
 Þegar við vorum á ferðinni var Ormsteitið á lokasprettinum og ég notaði afmælisdaginn minn í að vera með svolítið af dóti á markaði. Þarna eru ömmubörnin að leysa mig af og stelpan setur sig svo vel í hlutverkið að hún setti upp gleraugu ömmu sinnar en lesturinn gekk víst ekkert betur við það. Merkilegt!
Kósýstund með fjölskyldunni. Læt þessa fylgja með þó að aðalnúmerið sé í felum. Afi er með fjarstýringuna, Lindalín með símann, Ívan í tölvunni, Jóhann Smári með söngbók eftir Stefán Jónsson og Kjartan með litlu stelpuna sína. Dalalífið sem ég var að lesa liggur svo á borðinu. Húsmóðirin á heimilinu sést hvergi enda vandséð hvar hún hefði átt að koma sér fyrir.